Artikelen

In Markant #2 van april 2018 vertelt Chiel Egberts dat de zorg lang gericht was op autonomie en zo aangeleerde autonomie in de hand werkte. Daar reageer ik graag op. Ik denk dat in veel gevallen bij lvb-jongeren wordt vergeten dat het onze bedoeling is om te helpen waar nodig, en loslaten waar het kan.

De zorg voor je kind loslaten kan lastig zijn, zeker voor ouders van kinderen met een beperking. Begeleiders kunnen daardoor in de knel komen. Driehoeksdeskundige Chiel Egberts legt uit ze daar het best mee kunnen omgaan: ‘Begeleiders moeten zelf loslaten.’

Minder afvinklijstjes, meer dialoog. Niet alleen met toezichthouders, ook met cliënten en begeleiders. Wat zijn de eerste ervaringen van bestuurders met de nieuwe Governancecode Zorg? ‘Ik ben opener geworden.’

Hoe maak je multidisciplinaire zorg en ondersteuning toegankelijk voor mensen die liever geen stempeltje hebben maar wel vastlopen? Abrona richt poli’s op voor mensen met ‘leerproblemen’. Prisma ontwikkelt een nieuw initiatief: Bijonz.

Als muziektherapeut in de gehandicaptenzorg weet ik hoeveel muziek betekent voor mensen met en zonder beperking. Soms is het alleen lastig uit te leggen hoe dat dan precies gebeurt.

Denk nooit dat zelfverwondend gedrag bij iemand hoort. Het verhaal van Bianca van Assem laat zien dat er verbetering mogelijk is, als je multidisciplinair samenwerkt, gesteund wordt door de organisatie, en de tijd neemt. ‘Nu weten we wat we moeten doen als de spanning toeneemt.’

De gehandicaptensector is zich druk aan het heroriënteren, dat maken verschillende artikelen in deze Markant wel duidelijk. Onze maatschappelijke verantwoordelijkheid gaat verder dan het bieden van zorg en ondersteuning aan mensen met een klinkende indicatie.

Ruim een derde van de delinquenten in Nederland heeft een licht verstandelijke beperking. En vaak is dat niet bekend, waardoor ze het er extra zwaar hebben. Zowel de Haagse beleidswereld als de Rotterdamse praktijk proberen er iets aan te doen. ‘Zo iemand heeft ook hulp nodig.’