Artikelen

De afgelopen weken heb ik diverse artikelen gelezen over verandering , die mij steeds weer aan het denken zetten. Een interview met Inge Mans in Markant over idealen en verandering: wat teveel verloren is gegaan en wat ook nu weer heel waardevol kan zijn. Een artikel over André Wierdsma op managementimpact.nl:  ‘Het veranderen moet veranderen’. En op theoptimist.nl een artikel met Annick de Witt over hoe belangrijk wereldbeelden zijn en waarom het botst als we de wereld door verschillende lenzen bezien.

Hoe jij en je omgeving denken over je mogelijkheden, kan je ontwikkeling beïnvloeden. Met een groeimindset help je jezelf beter vooruit dan met een vaste mindset. En dat geldt ook voor de mensen die je begeleidt.

Tussen cliënten en medewerkers in de gehandicaptenzorg bestaan vaak langdurige relaties. Daarin kunnen vertrouwen, veiligheid en nabijheid worden geboden, wat heel belangrijk is voor warme zorg. Maar er schuilt ook een risico in, namelijk dat van de gewoonte: zo doen we het nu eenmaal al jaren. Juist de gehandicaptensector moet veiligheid en continuïteit bieden en tegelijk open staan voor innovaties, nieuwe inzichten en ongemakkelijke vragen.

Iedereen heeft het recht om zelf te beslissen, maar soms hebben cliënten met een verstandelijke beperking hier ondersteuning bij nodig. Hoe geef je hier invulling aan? [i]Wie beslist?[i] geeft handvaten bij het nemen van beslissingen met, voor en door cliënten en is primair gericht op begeleiders (maar zeker ook relevant voor andere zorgprofessionals).

Begeleiders kregen zeggenschap, bewoners vrijheid. Historicus Inge Mans blikt terug op de idealen en de praktijk van de Hafakker in de jaren zeventig, waar bewoners en begeleiders op een nieuwe manier met elkaar omgingen. ‘Ik heb daar toen iets heel waardevols ontdekt.’

In de professionele ondersteuning van mensen met een beperking moet ruimte komen voor ‘een andere manier van werken, met meer reflectie’. Dat schrijft staatssecretaris Van Rijn in de brief waarmee hij onlangs zijn plannen voor verbetering van de kwaliteit aanbood aan de Tweede Kamer. Ook vindt hij het belangrijk dat de ondersteuning nog beter wordt afgestemd op de eigen keuzes van cliënten.

Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als ik een ondersteuningsplan zou hebben. Wat zou er allemaal in staan? Wat zou ik er zelf in willen hebben, en wat liever niet? Welke informatie uit mijn leven is nodig om te weten, om het leven te leiden dat ik nu leid? En wie zou dat bepalen? Direct schieten er allerlei dingen door mijn hoofd die ik er liever niet in heb. Dingen die me verdriet hebben gedaan. En wat er wel in zou mogen. Bijvoorbeeld dat ik graag sport maar eigenlijk helemaal niet sportief ben aangelegd. Maar wat is nu écht nodig om mij nu en in de nabije toekomst goed te kunnen ondersteunen?

Laat teams zelf reflecteren op hun handelen. Dat levert meer kwaliteitsverbetering op dan het invullen van lange vragenlijsten. ‘De cliënten zijn onze primaire stakeholders.’