'Ik heb dit gedaan. Ik! Dat voelt zo goed'
Kim van Stel is persoonlijk begeleider op een groep kinderen van 0-10 jaar met ernstige meervoudige beperking, aanvangsgroep bij Ipse de Bruggen. Zij heeft ervaring met zelforganiserend werken.
Bang voor het onbekende
'Zelforganiserend werken moest een middel zijn, geen doel', weet Kim nog goed van die eerste tijd. Daar was Ipse heel duidelijk over. 'Het ging er vooral om onze ruimte te vergroten, zodat we konden doen wat nodig is in ons werk met cliënten en ouders. Klopt: dat klinkt hartstikke goed. Maar ik was vooral sceptisch. Hoezo, ruimte krijgen en tegelijkertijd een heleboel taken erbij?! En dan onze locatiemanager nog weg… dat alles ging niet samen in mijn hoofd. Ik zag het ook bij collega’s. We waren bang. Nee, laat ik het bij mezelf houden: ik was bang. In paniek. Bang voor het onbekende, bang om het fout te doen. Ik was niet gewend zelf besluiten te nemen over van alles en nog wat. Bovendien was onze speelruimte nog niet helemaal duidelijk. Dat vond ik ook eng. Ik wil namelijk alles graag goed doen. Moest ik dan mensen gaan aannemen zonder dat ik daar ervaring mee had? Budgetten gaan vaststellen voor groepen? Jaarplannen maken? Ik?'
‘Ik was bang. In paniek. Bang voor het onbekende, bang om het fout te doen’
'Nu zou ik de ruimte die ik heb niet meer kwijt willen. Neem laatst, toen een meisje van haar groep naar een crisisplaats moest. Vroeger was dat het werk van een heleboel mensen. Nu regel ik dat zelf. Daar heb ik ook collega’s voor nodig. Natuurlijk. Maar wij hebben de regie. Nu gaat zo’n actie veel sneller. Dat is fijn voor de cliënt. En ikzelf krijg er een ontzettend goed gevoel van. Omdat die cliënt beter af is. Maar ook omdat ik dit gedaan heb. Ik! Dat voelt zo goed, denk ik, omdat ik in de loop van de tijd echt iets heb moeten overwinnen om zo te kunnen werken. Natuurlijk had ik vroeger ook ruimte. Die zat vooral in de behalen van ontwikkeldoelen van cliënten. Nu weet ik dat ontwikkeling en welzijn net zo goed worden bepaald door andere zaken. Zoals: heeft ons team de goede mensen? Komen we met ons budget uit? Zit het goed met de werkcultuur? Daar heb ik nu meer invloed op. Daar word ik echt heel blij van. Ik voel meer bevlogenheid, ben ondernemender. Als er een probleem is, gaan we meteen nadenken over de oplossing in plaats van te klagen.'
‘Het is wel belangrijk om dicht bij elkaar te blijven’
Goede balans
'Het is wel zaak om een goede balans te vinden tussen die extra taken en je contact met cliënten. Dat laatste gaat immers altijd door. En het is erg belangrijk om dicht bij elkaar te blijven, om verbinding te hebben. Ja, ook met managers en directeuren. Eens in de zoveel tijd hebben we verbindingsoverleg. Daar kan ik mijn vragen en zorgen kwijt. Dat helpt erg. Maar verbinding met mijn directe collega’s is net zo belangrijk. We zijn samen verantwoordelijk voor wat er allemaal gebeurt in ons team. Dat kan alleen als we open en eerlijk zijn naar elkaar. Elkaar kritisch blijven bevragen. En ruimte blijven maken voor overleg. Dat moet echt. Anders gaat het niet goed. Dan kom je gemakkelijk alleen te staan.'
Dit verhaal is mede mogelijk gemaakt door Kim van Stel van Ipse de Bruggen.
Haar tips voor zelforganiserend werken:
- Blijf transparant naar elkaar (wat gaat goed, waar is verbetering nodig).
- Geef elkaar ruimte en het vertrouwen.
- Haal er alles uit voor de cliënt!
