IASSIDD 2014 (3): 'Do mention the war'
Als je een klein stukje opschuift, kan het je hier in Wenen zomaar gebeuren dat in de theepauze een vriendelijke hoogleraar uit Hannover naast je komt zitten. Ze heet Bettina Lindmeier, is elegant gekleed en moet na deze pauze een presentatie houden.
Aan haar universiteit leidt ze leraren op voor het speciaal onderwijs. In de toekomst, legt ze uit, zullen zij vooral aan het werk gaan in inclusief onderwijs, maar daar is - anders dan in Wenen - nog geen speciaal curriculum voor.
ErvarenZe vindt het belangrijk dat haar studenten niet alleen kennis opdoen over mensen met verstandelijke beperkingen. Ze wil hen ook laten ervaren dat het mogelijk is om samen met hen iets te leren. Want ook in Duitsland denken veel mensen dat je minder leert als je samen met mensen met een verstandelijke beperking in de klas zit. Als lesstof koos ze een serieus onderwerp uit de vaderlandse geschiedenis. U raadt het al: de Holocaust.
EmotiesHet programma bevat onder andere een gezamenlijke excursie naar een Holocaustmonument waar voormalige gaskamers te zien zijn. Daar blijkt het al dan niet hebben van een verstandelijke beperking ineens niet meer zo heel veel uit te maken. De leerlingen discussiëren met elkaar, delen hun emoties, en geven na afloop aan dat ze erg veel hebben geleerd. Zowel over de Tweede Wereldoorlog, als over de universiteit of het omgaan met mensen met een verstandelijke beperking.
IsraelEn nu excuseert Lindmeier zich. Ze gaat alvast naar de zaal. Daar vertelt ze een kwartier later enthousiast over haar onderwijsprogramma en het onderzoek ernaar. Na haar is Dana Roth aan de beurt, een stevige vrouw met een zwart lapje voor één oog en afkomstig uit Israel. Ze weet even niet hoe te beginnen. De voorzitter moedigt haar aan iets over zichzelf te vertellen. Roth zegt dat veel leden van haar familie tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord. Haar vader praatte er liever niet over. ‘Het is zo belangrijk om wel over dit soort onderwerpen te praten!’
DoucheRoth onderzocht zelf hoe kinderen van een jaar of vijf aankijken tegen kinderen die in een rolstoel zitten of een gehoorapparaat dragen. Dat valt niet mee, ze zitten vol vragen en vooroordelen. Ze denken bijvoorbeeld dat kinderen in een rolstoel minder schoon zijn, omdat ze niet onder de douche kunnen.
Wat moeten we daar nu van denken?
Roth: ‘We moeten er met ze over praten.’
Johan de Koning is coördinator van Markant, het tijdschrift voor de gehandicaptensector van de VGN. Tijdens het IASSIDD-congres in Wenen publiceert hij dagelijks een weblog.
