Ik ben verpleegkundige in de gehandicaptenzorg… duh!

Gek hè, dat we mensen tekort komen…

Artsen en verpleegkundigen schijnen patiënten met een verstandelijke beperking onvoldoende te begrijpen. Hierdoor schiet behandeling, bijvoorbeeld in een ziekenhuis, tekort. Waarom verbaast mij dat nou niet? Het gaat om een treurig makend artikel van Jonathan Maas (schrijver van Een broer als Manuel), dat onlangs in dagblad Trouw verscheen. De inhoud sluit volledig aan bij mijn ervaringen. Het is soms verbijsterend om te ervaren hoe weinig er in opleidingskringen bekend is over de gehandicaptenzorg. Gek hè, dat we mensen tekort komen…

Geen woord over de gehandicaptenzorg tijdens mijn opleiding

Tijdens mijn opleiding tot HBO-Verpleegkundige viel ik al van de ene verbazing in de andere. Het hardnekkige misverstand: als verpleegkundige werk je in het zieken- of verpleeghuis en niet in de gehandicaptenzorg. ‘Want als je in de gehandicaptenzorg werkzaam bent, dan heb je een pedagogische opleiding…’ In het 4 jarige traject tot HBO-Verpleegkundige heb ik misschien twee medestudenten gekend die ook in de gehandicaptenzorg werkten. En wij maar wachten totdat ons werk een keer door de collegezaal klonk. Geen woord…

Geen zichtbaarheid, geen vertegenwoordiging, geen nieuwe stagiaires…

Tijdens een minor Social Work gebeurde het wéér. De reacties om mij heen waren weer zeer ergerlijk.  Huh, hoezo doe jij de HBO-V? Dat je hier bent, snappen we, want social work, dat is in jouw praktijk aan de orde van de dag, toch? Maar verpleegkundige in die sector? Toen ik hierop antwoordde dat de gehandicaptensector steeds complexer wordt en de cliënten steeds ouder worden, waardoor ze meer medische zorg nodig hebben van Verzorgenden Individuele Gezondheidszorg (VIG) en verpleegkundigen, zag je ze denken. Ja, snap ik. Goh, nooit zo naar gekeken.

De organisaties die verpleegkundigen opleiden nemen niet te moeite om ons werk in de colleges te verwerken. Het komt niet in ze op, omdat ze nauwelijks ervaringsdeskundigen tegenkomen. Ze kennen te weinig gehandicaptenzorg-verpleegkundigen, en dus al helemaal geen leerlingen of stagiaires die voor ons mooie vak hebben gekozen. Dat noem ik een neerwaartse spiraal.

Brug tussen medisch gerichte opleidingen en de gehandicaptenzorg

Als ambassadeur voor de professionals die werkzaam zijn in de gehandicaptenzorg probeer ik niettemin onophoudelijk een brug te slaan tussen de medisch gerichte opleidingen en de gehandicaptenzorg. Door gastlessen te geven, gesprekken aan te gaan met docenten en door op social media zoveel mogelijk over ons vak te roeptoeteren. Het artikel in Trouw motiveerde mij zeer om dat met nóg meer stemverheffing te blijven doen!

Opleiders: nodig ons uit om over ons vak te vertellen

Ben jij een docent of een student die een medisch gerichte opleiding volgt? Vraag dan eens bij de gehandicaptenzorgorganisaties in de buurt of er VIG of verpleegkunde is, die bij jullie een gastles wil geven over ons werk.

Eerder maakte ik me druk over het begrip ‘roeping’ dat aan ons vak kleeft. Ook al zo’n hardnekkig misverstand, dat niets bijdraagt aan de problemen die we op de arbeidsmarkt ondervinden. Ik voel me door niemand geroepen. Ik heb een vak geleerd, dat in de gehandicaptenzorg grote betekenis heeft. Waarom? Omdat ze mensen waar wij ons voor inzetten ons vakmanschap steeds harder nodig hebben. Opleiders: wakker worden!

Meer informatie

Lees hier het artikel van Jonathan Maas (schrijver van Een broer als Manuel: hoe wij omgaan met mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen): Patiënt met een verstandelijke beperking loopt soms behandeling mis omdat arts hem niet begrijpt. Inmiddels verscheen een tweede artikel in Trouw over dit onderwerp: Niet alle artsen snapten dat het bij Manuel net even anders moest.