Deze week vierde ik op de meest mooie manier dat ik een jaar in dienst ben bij de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland. Ik was uitgenodigd om aan te sluiten bij de tweedaagse van de LFB, de Landelijke Federatie van Belangenbehartigers. Een club van, voor en door ervaringsdeskundigen met een licht verstandelijke beperking. Het thema: talentontwikkeling.
Deze heidagen waren georganiseerd zoals alle andere: een mooie locatie, een officiële opening met warm welkom, plichtplegingen met mededelingen, een bespreking van het jaarverslag etc. Met één groot verschil: alle deelnemers hadden aandacht voor elkaar en zichzelf – in die volgorde - en een positieve intentie. Niks geen toehoorders die met de armen over elkaar informatie zaten te consumeren. Had je een vraag, vooral stellen. Met collectief geduld werd elke vraag beantwoord. Het programma verliep niet sneller of langzamer, maar kreeg wel alle aandacht. Voor Angela, die de fotovakschool positief heeft afgerond en haar expositie toelichtte. Voor een zieke collega die via een vlog iedereen veel succes en plezier wenste.
Tijdens de lunch sprak ik hierover met mijn collega Caron, ook ervaringsdeskundige bij de LFB en twee dagen per week werkzaam bij de VGN. Daarnaast ook nog trainer/co-docent bij de Hogeschool Utrecht en Fontys. Aan tafel zaten ook wat andere LFB-ers. “Wat is toch het geheim van zo’n gezamenlijke positieve flow?", vroeg ik. Het antwoord was mooi van eenvoud: vanuit volledige erkenning kunnen werken. Als je mag zijn wie je bent, valt onzekerheid weg en durf je je te laten zien. Dan gaat het hart stralen. “Iedereen moet wel aandacht voor de ander hebben, anders kun je niet gelijkwaardig leven,” benadrukte Rietje. “Dat is de win-win. De ander zien, met alle talenten en alle beperkingen. Anders ontstaat er geen gelijkwaardigheid”.
‘s Middags volgde een workshop, waarin ik met een groep van twintig mensen leerde hoe je de aandacht van het publiek beter kunt vasthouden, hoe je eigen grenzen bewaakt en vooral hoe in je energie blijft. En dat lukte. Of je nu uit de stad of het platteland komt, kunt lopen of rolstoelgebonden bent, jezelf alleen met een spraakcomputer verstaanbaar kunt maken, tics hebt of moe bent… de energie en het enthousiasme, de positieve intentie, bleef.
Opeens zag ik letterlijk wat gelijkwaardig samenwerken oplevert. Samen ben je sterk, samen ben je volwaardig en vorm je een wezenlijke samenleving. Op de LFB-hei zag ik dat dit geen utopie is…
