Als de avond valt...
Wanneer Nederland voor de tv zit voor het laatste nieuws van de dag wordt het voor ons tijd om op pad te gaan. Zomaar een nacht, terwijl het coronavirus ook aan ons niet voorbij is gegaan.
Door: Simone Hogenkamp
Alles voor de veiligheid
Wij starten onze dienst om 22.45 uur met het lezen van de overdrachten van de locaties waar wij in de nacht de zorg voor dragen. Opvallend in deze rare tijd is dat de meeste collega’s zich thuis al ingelezen hebben om niet voor verrassingen komen te staan. De overdracht doen we nu telefonisch om onderlinge besmetting te voorkomen: alles voor de veiligheid. Dit voelt zo tegenstrijdig, want in deze tijd het is soms best fijn om je gezamenlijke zorgen face-to-face te kunnen delen.
Dan start onze dienst in afwachting wat deze nacht ons gaat brengen. We halen de piepers op en als verrassing ligt er een zak chocolade voor ons klaar. Wat een lief gebaar! De gebruikelijke verpleegoproepen komen binnen en de telefoon lijkt niet stil te staan. Ondertussen is het tijd voor één van ons om op pad te gaan voor de gebruikelijke zorg. Daarnaast een extra ronde ter controle voor onze zieke cliënten om te kijken of iemand lekker ligt en er geen bijzonderheden zijn.
Met lichte spanning voor de deur
Ondanks dat soms extra domotica is ingezet, in de vorm van een camera om zo iemand goed te kunnen monitoren, is het echte contact zo belangrijk. Waarom is iemand wakker en wat kunnen wij doen om te zorgen dat diegene weer lekker kan slapen? Het voelt zo onwerkelijk om bij iemand waar je normaal even stilletjes naar binnen gaat om te kijken of alles oké is, er nu een plakkaat op de deur hangt. Een plakkaat met veiligheidsinstructies hoe te werken met persoonlijke beschermingsmiddelen. Beschermingsmiddelen waar we spaarzaam mee om moeten gaan zodat we per 24 uur een schort per cliënt gebruiken.
Zo vaak ben ik zonder na te denken naar binnen gegaan: dan sta je nu toch met lichte spanning voor de deur. Zit mijn masker, schort en spatbril goed? Heb ik alles bij me wat ik nodig denk te hebben? Je kunt nu niet zomaar even in en uit de kamer om iets te halen. Gelukkig ligt de cliënt heerlijk te slapen: dat doet deugd. Daarna volgt het hele ritueel opnieuw. Nog maar een keer extra je handen wassen en desinfecteren, je voelt dan je eigen kwetsbaarheid daar waar je normaal nooit zo over nadenkt. Zo bizar wat dit met je doet.
Roomservice
Op de gang denk ik iets te horen en met de telefoon bel ik in. Ik hoor dat hij wakker is geworden. Zonder na te denken, loop ik, hup, nogmaals het hele aankleedprotocol door om naar binnen te kunnen. Hij heeft wel zin in een beker melk en laat ik dat nu net niet bij me hebben. Lang leve het oproepsysteem en met een druk op de assistentieknop heb ik een collega aan de lijn. Ik vraag of we roomservice kunnen krijgen voor een beker melk. Dit wordt geregeld en zo gezegd en gedaan staat er binnen no time een beker melk klaar op de gang. Na een paar slokjes melk en een praatje stop ik de cliënt weer lekker onder. Slaap lekker!
Zo gaat dit gedurende de nachten bij onze zieke cliënten; bij de ene cliënt maak ik een praatje en bij de ander pas ik een extra wisselligging toe, zodat diegene weer lekker ligt en kan slapen. Iemand met hoge koorts geef ik een extra paracetamol en probeer diegene wat te laten drinken. Om vervolgens bij een andere cliënt samen een grapje of een dolletje te maken om de spanning te doorbreken. Het is ook niet niks als er een witte klusoverall met mondmasker naast je bed staat die geruststellend tegen je praat.
Zorgen voor is veranderd in zorgen maken
Naast deze zorg gaat de gewone reguliere zorg ook door zoals altijd. Zo tikken de uren op de klok verder en gaat de nacht langzaam weer over in de dag. Ik ben blij met dat de een wat gedronken heeft en een ander een rustige nacht heeft gehad en goed geslapen heeft. Ik ben blij dat de koorts wat gezakt lijkt te zijn en blij dat we het met zijn allen weer geklaard hebben.
Zomaar een nacht: in deze tijd dat de corona ons in de greep lijkt te hebben, gaan we gewoon door met wat we al jaren doen. Met één verschil: zorgen voor is veranderd in zorgen maken, om de zieke cliënten en om elkaar.
Zorg goed voor jezelf en voor elkaar. We hebben elkaar hard nodig!
Informatie
Simone Hogenkamp is begeleider Nachtzorg bij Estinea. Ze werkt op een locatie waar meerdere woningen van Estinea bij elkaar gevestigd zijn en waar sprake is van besmettingen met het coronavirus. Op indrukkende wijze omschrijft ze hoe een nacht voor haar eruitziet: ‘zomaar een nacht’.
