Broodjes smeren… dat viel niet goed
Vakmensen die werkzaam zijn in de gehandicaptensector in een regeerprogramma beschrijven als ‘zorghulpen die nodig zijn om een broodje te smeren voor mensen die dat vanwege een handicap zelf niet kunnen’. Het schoot op heel veel plekken in het verkeerde keelgat.
Collectieve respons: broodjes smeren is een metafoor waar de honden geen brood van lusten. Reacties waren broodnodig en die kwamen er ook. En daarin werd de metafoor wél raak ingezet. Hieronder fragmenten uit vier sterke reacties uit de gehandicaptenzorg.
Beleg eens in de zorg
… ‘Dit is denigrerend en doet geen recht aan de complexiteit en diepgang van ons werk en is kwetsend. Met onze netwerken zijn wij samen het brood. We bieden een stevige basis en de nodige ondersteuning, zodat de bewoner zelf een flinke, royale laag beleg kan smeren en zijn of haar leven naar eigen smaak kan invullen. Zorgmedewerkers zijn broodnodig en het is cruciaal dat er voldoende mensen zijn die deze ondersteuning bieden.
Als ik de politici zou mogen verwelkomen binnen de gehandicaptenzorg, zou ik ze met alle liefde ontvangen en laten zien hoe ik de broodjes graag belegd zie. Wellicht gaan ze dan ook beseffen dat het tijd is om niet alleen in aandelen te beleggen, maar vooral in de zorg. Goede investeringen in de zorg betalen zich dubbel en dwars terug in kwaliteit van leven en een sterke, inclusieve samenleving. En daar kan uiteindelijk iedereen een graantje van meepikken...’
Luka Doppen, persoonlijk begeleider bij Estinea
Gaat dit over deze collega’s?
…’In een sector waar de tekorten groot zijn, helpt het niet mee als we zo worden neergezet door het kabinet. Oprechte en welgemeende excuses aan al die hardwerkend collega’s in de gehandicaptenzorg lijken me op zijn plaats. Want: Gaat dit over die collega’s die soms vergeten een broodje voor zichzelf te smeren, omdat ze zo druk bezig zijn om voor een ander te zorgen?
Gaat dit over die collega’s die zes keer per nacht naast het bed staan van iemand met zware epileptische aanvallen?
Gaat dit over die collega’s die ondanks alle zorgtaken en medische handelingen toch ruimte vinden om buiten te gaan wandelen?
Gaat dit over die collega die na jaren investeren een glimlach op iemands gezicht ziet en iemand weer kwaliteit van leven weet te geven?
Gaat dit over die collega die meegaat in de ambulance en in het ziekenhuis bij de cliënt blijft, omdat ze zich daar geen raad weten met deze patiënten?
Gaat dit over die collega die ervoor zorgt dat iemand mee kan doen in de maatschappij?
Gaat dit over die collega die naast een cliënt gaat zitten die verdrietig is, een arm om iemand heen slaat?
Gaat dit over die collega’s die er altijd zijn, 24 uur per dag, 7 dagen per week?...’
Hanneke Lugtenberg, teamleider bij Stichting Pim
Nare nasmaak
…’Dat zinnetje in het regeerprogramma geeft een hele nare nasmaak. Hoe anders is de realiteit. Ik snijdt de korstjes van het brood en geef haar een klopje op de schouder. Eet smakelijk mevrouw en een hele fijne dag vandaag. Ze pakt mij even vast en vertelt hoe heerlijk ze het vindt dat we speciaal voor haar oude kaas hebben gekocht.
Het is half 8, de pieper in mijn zak staat al op 4 oproepen. Ik hoor een cliënt op de gang roepen met een hulpvraag en zie mijn collega rennen en vliegen over de gang. Een ziekmelding vandaag, we moeten het met elkaar fixen. Ik help haar vanuit het bed naar haar rolstoel. Ik heb hierbij verpleegtechnische handelingen uitgevoerd en maak gebruik van verschillende gesprektechnieken, stimuleer zelfredzaamheid en zet technologie in om mijn tijd efficiënt in te delen.
Het gaat dus om veel meer dan wat praktische handelingen. We zien wat er niet is gebeurd en horen wat er niet is gezegd. We zijn een woedeaanval voor door op tijd de situatie te de-escaleren.
We staan niet boven maar naast de cliënt en doen alles om begrip en liefde te geven zonder te dichtbij te komen. Niet van 9 tot 5, we staan er elke dag, de hele dag. En we proberen ons netwerk te vergroten. We zijn bezig met het opleiden van nieuwe zorg professionals, bieden ze een fijne en veilige leeromgeving. We staan altijd aan om nieuwe dingen te leren, ontwikkelingen te volgen en het beste uit ons zelf te halen. Dát is wat wij doen, kabinetsleden.
Lotte Hogeslag, begeleider bij Interakt Contour
Kom eens langs!
…’Ik moet de eerste politicus nog treffen die een ochtendje durft mee te lopen op mijn werklocaties. Onze bewoners zijn schatten, maar ze hebben hun grillen. Soms zegt een stem in hun hoofd dat ze iemand moeten slaan, bijten of krabben. Soms schreeuwen ze de hele tent bij elkaar en ontstaat er een kettingreactie aan spanning. In de Tweede Kamer zorgen een paar social media posts al voor chaos en tranen. Maar wij blijven kalm onder de meest heftige omstandigheden.
Ik heb respect voor iedereen die met z'n handen werkt. Die dingen maakt, mensen of dieren verzorgt. Maar wanneer een arts of bouwvakker bij mij op de groep komt, moeten onze zorgverleners er altijd naast staan. Men is vaak angstig en weet zich geen raad met mijn 'doelgroep'. Tijdens een ziekenhuisbezoek- of opname moet er altijd een professional mee.
Ik maakte mee dat een van mijn cliënten dood werd verklaard. De Imam stond al aan zijn bed. Na het ontkoppelen van de medische apparatuur ging mijn cliënt echter niet dood. De arts had zijn klachten gewoonweg niet begrepen...
Daarom, Caroline, Dilan, Geert en Nicolien: Kom eens een paar broodjes bij ons smeren… Wel rekening houden met 101 allergieën, slikproblemen en opletten met scherpe voorwerpen graag…’
Randy Timmers, meewerkend leidinggevende bij Middin
Dit verhaal is onderdeel van deze pagina waarop we verhalen, interviews, blogs en filmpjes over het werken in de gehandicaptenzorg plaatsen. Op deze manier willen we meer aandacht en waardering genereren voor de medewerkers in de gehandicaptenzorg en hun vak.
