Toegang tot langdurige zorg blijft ergernis opwekken
De gehandicaptensector is bekend met het probleem: ouders van kinderen met een meervoudige beperking krijgen verschillende reacties op hun aanvraag voor de Wet langdurig zorg. In het tv-programma De Monitor en in Trouw is er aandacht voor deze tergende ‘kastje-muur’ kwestie. De VGN verleende volop steun aan de redacties tijdens hun voorbereidingen. ‘Niemand betwist dat deze kinderen intensieve zorg nodig hebben’, bracht directeur Frank Bluiminck in. ‘De praktijk geeft te vaak gepingpong te zien over wie de rekening betaalt. Het is onverteerbaar dat je ouders met die vraag opzadelt.’
Het onderzoekprogramma De Monitor, dat zich al langer verdiept in de kwestie, onderbouwt de misstand dit keer met overtuigende cijfers. Ouders die in de gemeente Nieuwegein, Leeuwarden of Groningen een aanvraag doen voor de Wet langdurige zorg via de rijksoverheid, lopen meer kans op een afwijzing dan bijvoorbeeld in Almere. Vorig jaar kreeg 44 procent in deze gemeenten ‘nee’ te horen op een verzoek tot langdurige zorg. In Almere was dat 21 procent...
Adhesie van VWS
Minister Hugo de Jonge (VWS) onderkent in De Monitor dat er gemeentes zijn waarin kinderen vaak worden afgewezen voor de Wlz. ‘Een aantal ouders vraagt, na verwijzing van de gemeente, een indicatie aan bij het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ) en krijgt nul op het rekest, omdat het eigenlijk zorg is die vanuit de gemeente gefinancierd moet worden of vanuit de Zorgverzekeringswet en zo’n kastje-naar-de-muur-ervaring is voor ouders vreselijk.’ Om dat terug te dringen heeft De Jonge afspraken gemaakt met het CIZ dat de aanvragen voor langdurige zorg beoordeelt. Zien zij veel afwijzingen in een gemeente, dan moeten zij met die gemeente in gesprek om te achterhalen wat de oorzaak is.
Te weinig kennis
Frank Bluiminck wijdt de misstand aan een langslepend gebrek aan kennis bij gemeenten. “Sinds de invoering van het nieuwe zorgstelsel in 2015 blijken gemeenteambtenaren in de gemeente beter geïnformeerd dan in de andere. Aanvankelijk dachten we dat hoge afwijzingspercentages een tijdelijk probleem zouden zijn, maar het probleem doet zich nog steeds voor. Het kennistekort is hardnekkig. Of er spelen financiële redenen mee: intensieve zorg is kostbaar, dus zoeken gemeenten of andere organisaties met enige regelmaat de oplossing bij het Rijk. Dat is verklaarbaar, maar niet acceptabel.”
Herkenbaar
De VGN steunde De Monitor met onderzoek onder haar leden, om de noodkreet zo goed mogelijk te onderbouwen. Van de 65 instellingen die zorg leveren aan mensen met een meervoudige beperking gaven er 30 aan dat het voorkomt dat kinderen worden doorverwezen naar de Wet langdurige zorg terwijl zij niet voldoen aan de toegangscriteria. In driekwart van de gevallen is het volgens deze instellingen de gemeente die doorstuurt.
Het allergrootste bezwaar van dit gepingpong is volgens Bluiminck dat ouders die toch al hun handen vol hebben, moeten vechten voor de zorg. ‘Niemand betwist dat deze kinderen intensieve zorg nodig hebben. Het gaat alleen maar over wie de rekening betaalt. Het is onverteerbaar dat je ouders met die vraag opzadelt.’
