'Ouders zo lang buiten spel zetten, dat staat haaks op onze visie'

De Marius Meijboom is een woonlocatie waar 35 mensen wonen met een meervoudig complexe beperking. De jongste bewoner is 12 jaar, de oudste 61 jaar. ‘De locatie ontstond vanuit een gezamenlijke droom van een aantal van onze ouders, en de ouders zijn voor ons feitelijk de stem van onze bewoners’, vertelt Ingrid. 'We doen het hier echt samen. Toen de locatie na de corona-uitbraak letterlijk op slot ging en ouders niet meer mochten komen, misten we daardoor echt een stuk zorg in de signaleringsfase', aldus Ingrid.

Lockdown

‘Omdat corona levensbedreigend is voor de kwetsbare bewoners van De Marius Meijboom, voelden wij geen ruimte om niet helemaal op slot te gaan’, vertelt Ingrid. ‘Bovendien brak de crisis toch nog onverwachts uit. Er was te weinig tijd om dit besluit goed te bespreken met ouders. In deze fase stond het medische risico voor de hele groep voorop, maar daarmee ontnamen wij onze ouders hun recht op zeggenschap over hun kind. Dat voelde helemaal niet goed.’ Hoewel de ouders in de eerste fase nog goed met het besluit overweg konden, werden zij steeds verdrietiger en bozer naarmate de lockdown langer duurde’, zegt Ingrid. ‘Terecht, vonden wij vanuit de organisatie. Maar hoe het wel moest, dat wisten we ook niet goed.’

Versoepeling  

Al voor er landelijk gesproken werd over versoepelende coronamaatregelen, besloot Ingrid daarom om de cliëntenraad (bestaande uit ouders en medewerkers) in te schakelen en samen met ook de andere ouders op zoek te gaan naar gefaseerde versoepeling. De eerste fase was dat ouders vanaf 15 mei weer op bezoek mochten komen: buiten op 1,5 meter afstand of binnen achter plexiglas. 'Dat bezoek achter plexiglas heeft niet lang geduurd. Daar werd iedereen heel verdrietig van. Bezoek buiten op 1,5 meter afstand was ook erg lastig. Het is heel tegennatuurlijk om je kind die dat zo ontzettend nodig heeft, niet te knuffelen en niet aan te raken.'

Geen afstandsregel meer

Omdat deze versoepeling niet afdoende bleek, werd een nieuwe fase ingezet. De ouders van een groep tieners die bij De Marius Meijboom wonen, waren koplopers. Vanaf 25 mei mochten zij hun kinderen buiten zien, knuffelen en met elkaar wandelen. De 1,5 meter afstandsregel gold vanaf dat moment niet meer voor het contact tussen ouders en kinderen. Wel voor ouders en begeleiders. Twee weken later toen er geen besmettingen waren geconstateerd, volgde deze verruiming voor de rest van de bewoners.

Alle vormen van bezoek mogen weer

Vanaf 18 juni volgde een verdere verruiming voor de tienergroep, die per 22 juni ook doorgevoerd is op de andere vijf woongroepen. 'Al het bezoek is weer toegestaan. Ook binnen en ook in de algemene ruimtes. Ouders mogen hun eigen kind weer douchen en naar bed brengen en we stellen geen voorwaarden aan de frequentie en de duur van de bezoeken. Ouders mogen gewoon weer komen wanneer en hoe lang ze dat willen, zolang ze geen gezondheidsklachten hebben.'

Logeren en dagbesteding

Ook is vanaf 1 juli het thuis logeren weer toegestaan, hoewel het logeren op De Marius Meijboom van externe cliënten pas weer vanaf augustus mag. 'Dat was een heel duidelijke wens van de ouders.' De dagbesteding vindt sinds de corona-uitbraak niet meer extern plaats bij Stichting Omega, maar op de woongroepen. 'Omega is weer aan het opstarten en wij zijn in gesprek om te kijken hoe we dit weer vorm kunnen geven.'

Kwaliteit van leven

'We vergroten hiermee de risico's. Dat weten wij en dat weten de ouders', zegt Ingrid. 'Maar we weten ook dat het voor deze kwetsbare groep mensen niet alleen om medische veiligheid draait, maar vooral om het welzijn en de kwaliteit van leven. Aangeraakt worden en knuffelen is voor onze bewoners van wezenlijk belang. Anderhalve meter afstand is gewoon niet haalbaar. Het is heerlijk om ouders en kinderen weer herenigd te zien. Ja, er is zorg over het besmettingsgevaar, maar het is zoals de ouders zeggen: ook zonder corona lopen onze kinderen dagelijks een gezondheidsrisico.'

Les voor de toekomst

Terugkijkend zegt Ingrid: ‘Het is ons goed gelukt om met elkaar in gesprek te blijven, ook als het heel moeilijk was’. En stel dat er wel een tweede golf komt? ‘De les die we geleerd hebben is dat wij, ouders en organisatie, samen verantwoordelijk zijn. Ook als het echt moelijk wordt. Ouders opnieuw de toegang ontzeggen, zonder inspraak en overleg zie ik niet snel weer gebeuren. Als het medische risico toeneemt, dan zullen we in overleg en met nog meer gezond verstand dan in de eerste ronde kijken naar wat wel mogelijk is. Naast het medische risico zal dan ook het psychosociaal welbevinden van onze bewoners nog nadrukkelijker mee genomen worden.’