'Ik was stikjaloers op de begeleiders van mijn dochter'

Joosje heeft een meervoudige beperking en woont sinds maart vorig jaar het merendeel van de week op Christophorus, een woonlocatie met dagbesteding van Amerpoort in Bosch en Duin. Wekelijks, van zondag tot en met dinsdag, is Joosje bij haar ouders en twee zusjes thuis in Utrecht. 'Het is heel fijn om Joosje thuis te hebben. Dan is ze echt deelgenoot van het gezin', vertelt Remca. 'Het was toentertijd een heel heftig besluit om Joosje uit handen te geven, maar de tijd was daar. En het pakte gelukkig goed voor haar uit. Ze is heel gelukkig op Christophorus.'

Corona

Na de corona-uitbraak kreeg het gezin allereerst het bericht van Amerpoort dat de dagbesteding gesloten zou worden. 'Daar maakten we ons wel wat zorgen over, want Joosje heeft graag goed gevulde dagen. Ze mag graag buiten zijn en op pad gaan. Dat zat er natuurlijk niet meer in', zegt Remca. Amerpoort bood vanaf dat moment dagbesteding op de locatie aan. 'Dat ging, met activiteiten die goed op de kinderen aansloten en met de vertrouwde begeleiders, boven verwachting goed.'

Een ander bepaalt

Een dag na het bericht over het sluiten van de dagbestedingslocatie, volgde het bericht dat er ook geen bezoek meer mogelijk was. Dat was op 17 maart, de dag dat Joosje net weer terug was op Christophorus na een paar dagen in haar ouderlijk huis. 'Dat bericht was best plots en spannend. Het voelde heel gek dat iemand anders voor ons bepaalde dat wij ons kind en ons zusje niet meer mochten zien. Ook al woont Joosje het merendeel van de week op Christophorus, wij zijn gewend om beslissingen voor haar te nemen. Nu deed een ander dat. Ik was dus ook best boos in het begin, maar algauw kwam het begrip voor het besluit en de realisatie dat de gezondheid van Joosje boven alles gaat', vertelt Remca.

Afschuwelijk

'We hebben Joosje niet goed kunnen uitleggen wat er aan de hand was, waarom haar ouders en zusjes ineens niet meer langs kwamen. We weten ook niet goed wat Joosje wel en niet begrijpt. De angst dat Joosje zou denken dat wij haar in de steek zouden hebben gelaten, vond ik het meest afschuwelijk van de afgelopen maanden. Waarschijnlijk denkt ze helemaal niet zo, maar toch. Dat idee is echt afschuwelijk.'

Videobellen 

Nadat bezoek niet meer mogelijk was, bood Amerpoort direct de mogelijkheid om te videobellen met Joosje, maar daar kozen Remca en haar man bewust niet voor. 'Dat zou haar alleen maar onrust brengen.' En dus zagen zij hun dochter niet tot 10 mei. 'Elke dag belde ik met de begeleiders van Joosje om te horen hoe het haar die dag vergaan was. Dat het goed met haar ging, hield ons op de been. Maar natuurlijk was het gemis soms ook gewoon heel zwaar en verdrietig.'

Liedjes zingen

Het eerste bezoek aan Joosje na de versoepeling van de maatregelen, was spannend en heel emotioneel. 'Op 10 mei mochten mijn man en ik Joosje voor het eerst weer zien. We ontmoetten haar buiten in de tuin, achter het tuinhekje.' Joosje trok het goed. Dat was heel fijn. We hadden de gitaar meegenomen en de map met liedjes die we veel voor haar zingen. Joosje koos de liedjes en wij zongen en speelden. Hadden we dat niet gedaan dan was het denk ik veel lastiger geworden. Dan had ze ongetwijfeld, net als altijd, aangegeven dat ze in de auto mee wilde naar huis.'

Wond

Het bezoek was heel fijn, maar ook heel dubbel, vertelt Remca. 'Het voelde als een wond die weer open ging. We zagen Joosje, maar konden haar niet knuffelen. En we zagen hoe goed ze het had met haar begeleiders. Daar zijn we ontzettend blij mee en het helpt ons heel erg, maar ik was ook stikjaloers.' Op 1 juni mochten beide zusjes weer mee om Joosje te zien. 'Dat was heel heftig', vertelt Remca. 'Toen Joosje haar zusjes zag kwam er een oerkreet uit haar die we nog niet veel vaker van haar hebben gehoord. Ontzettend emotioneel.'

Huiver

Alleen maar blijdschap omdat het bezoek weer kan plaatsvinden en omdat Joosje weer thuis mag komen, is er nog niet. 'De zorg en de huiver blijft, want het besmettingsgevaar wordt ook weer groter. Joosjes ervaringen met het ziekenhuis zijn erg slecht, dus een opname in het ziekenhuis is echt ons angstbeeld. We zijn er nog lang niet en de stress om Joosjes gezondheid blijft, maar het blijkt dat we toch ook weer wennen aan absurde situaties.'