‘Visie 2030 gaat eigenlijk over hele kleine en gewone dingen’

Hart in de zorg

Wat Visie 2030 voor mij als bestuurder betekent? Dat we het hart weer in de zorg èn in de VGN als beweging willen brengen! Hart in de zorg, dat vraagt van ons dat we onszelf steeds die ene vraag stellen: Doe ik het goede? Voelt het niet alleen goed in mijn hoofd, maar ook in mijn hart en mijn buik? Tsja.. dat is natuurlijk helemaal geen bestuurderstaal. Intussen weet ik dat het onmiskenbaar is: dat er zoveel meer taal is waar je naar kunt luisteren. Dat inzicht heb ik gekregen van cliënten. In het contact met hen heb ik leren stilstaan, leren genieten, leren wat écht ontmoeten is. We leren zoveel van elkaar: dat gunnen we de hele samenleving! Ook daar gaat Visie 2030 over!

Van betekenis zijn voor elkaar

Hart in de zorg gaat over in verbinding zijn en blijven: ‘Niets over ons, zonder ons’, het lijkt zo eenvoudig. Het gaat over een samenleving, waarin iedereen meedoet en niemand buitengesloten wordt. ‘Maar schrijven over inclusie, dat kan elke bestuurder’, zei Lot zojuist tegen me. En inderdaad, het is te plat om te denken dat de Visie 2030 alleen over inclusie gaat. Het gaat over je mensbeeld. Over uit de rol van professional durven stappen en de ander werkelijk ontmoeten. Over cliënten die méér dan hun beperking zijn. Over je niet laten beperken door regels en systemen. En dat je als bestuurder het klimaat schept dat mensen, medewerkers en cliënten, werkelijk van betekenis zijn voor elkaar. En voor de samenleving.

Kijken naar de mens

Dat zijn hele grote woorden, maar eigenlijk gaat het over hele kleine en gewone dingen. Over de moeder van Milan die gewoon moeder kan zijn binnen de 24 uurslocatie EMB. En die Milan zelf naar bed kan brengen. Over de medewerker die een werkplek regelt bij een garage, voor een cliënt die dol is op auto’s wassen. Of over die medewerker die een cliënt vraagt om mee te rennen bij de plaatselijke atletiekclub. En die en passant een oogje in het zeil houdt, zodat de cliënt wel het parcours volgt. Over Maaike die ik in de rolstoel buiten in de regen zag staan: omdat medewerkers weten dat ze het fijn vindt om de druppels op haar gezicht te voelen. En over die cliënt die via een begeleide werkplek in de ouderenzorg nu haar startkwalificatie haalt. In al die voorbeelden gaat het erover dat je als medewerker de hele mens ziet, wilt zien, kunt zien. Omdat je daar ruimte voor hebt. En dat je je als bestuurder mag verwonderen over wat je ziet en meemaakt.  

Niets over ons, zonder ons

Zo willen wij geen ‘instelling’ zijn die moet zoeken naar aansluiting in de samenleving. Nee, wij maken daar van begin tot eind deel van uit. Dat is lang niet altijd makkelijk. En dat lukt ook niet altijd. De praktijk is weerbarstig en soms moet je hink-stap-sprong drie stappen terug. ‘Professioneel doormodderen’ maar steeds met het richtpunt: ‘Niets over ons, zonder ons’. Als we als bestuurder dát klimaat kunnen bouwen, dan kunnen medewerkers werkplezier hebben. Werken met hun hart. Zodat ze graag bij ons komen en ook graag blijven. Zodat ze samen sterke, stabiele teams vormen. En zodat de zorg aantrekkingskracht heeft op zij-instromers en op jongeren die nog een beroepskeuze moeten maken.

Sturen met je hoofd en voelen met je buik

Dat vraagt dan wel dat wij als bestuur en management die ruimte geven, aanspreekbaar zijn, geprikkeld willen worden, dilemma’s delen. Erkennen dat niet alles lukt. Leren van wat niet zo goed lukte. Het is sturen met je hoofd en voelen met je buik. En het is luisteren naar je hart. Daar staat voor mij Visie 2030 voor: die beweging is de kern van de visie. En de VGN mag weer staan voor een beweging met gevoel, met een hart voor de inhoud, middenin de samenleving!

Deze blog is onderdeel van de doorgeefrubriek 'De visie van...' waarin een groot aantal mensen binnen en buiten de gehandicaptensector hun visie geeft op Visie 2030.