Visie 2030 en de praktijk van zorgorganisatie SGR op Curaçao

Ik neem je mee op mijn eerste werkbezoek

 Dat was zo gek nog niet, mijn eerste werkbezoek een kleine 8000 km hier vandaan. Een dag vol inspiratie en inzichten. Het zou egoïstisch zijn je dit te onthouden. Daarom neem ik je graag mee op reis.

Gastvrijheid ten top

Op 15 november landde een KLM-vliegtuig op het tropische Nederlands getinte Curaçao. Ik was met een groep vrienden en vriendinnen en ze hadden allemaal interesse om mee te gaan op werkbezoek bij de enige (gehandicapten)zorg aanbieder van het eiland: de SGR-groep. En dat was geen enkel probleem. Het paste in het gastvrije beeld wat ik toen al van het eiland had. We werden nog net niet als vorsten ontvangen.

Verlegenheid bij mensen met ernstige en meervoudige beperkingen

We startten met een strakblauwe lucht en zweetoksels op het instellingsterrein met meerdere gebouwen. Eén van de gebouwen is bedoeld voor de zorg en ondersteuning voor mensen met ernstige en meervoudige beperkingen. Ik zag de terughoudendheid en verlegenheid bij mijn vrienden. Ze hebben dit deel van de samenleving nog nooit eerder met eigen ogen gezien. Ik bespeurde een terughoudende en afwachtende houding, wat logisch is. Onbekend maakt immers onbemind.

Angst en schaamte regeren

Wanneer kom je mensen met zulke uitdagingen tegen in het dagelijkse leven? Dat is nog steeds niet vanzelfsprekend, vanwege de aparte voorzieningen voor mensen met een hulpvraag. Dit geldt voor Nederland en nog meer voor de Curaçaose context. Waar angst en schaamte regeren. En bijvoorbeeld ouders vaak (nog steeds) niet durven te vertellen dat ze een kind met een hulpvraag hebben, vertelde directrice Carlanne Emerenciana ons. Mijn mond viel er wagenwijd van open. Hoe kan dit nu nog normaal zijn?

Nieuwsgierigheid naar de ander is een waardevol nieuw begin

Tegelijkertijd zag ik hoe inspirerend en waardevol mijn vrienden deze ontmoetingen uiteindelijk wel vonden. Toen ze het ongemak voorbij waren. Uiteindelijk wil je niet anders, is mijn ervaring. Als je er achter bent gekomen hoe waardevol en leuk het is om mensen met een andere achtergrond, zoals een hulpvraag, te ontmoeten. En hoe weinig moeite het eigenlijk kost. Nieuwsgierigheid naar de (onbekende) ander is altijd een waardevol nieuw begin van iets. Een kans om te leren. Via een confronterende spiegel over je eigen beperkingen en oordelen of door inzichten over andere manieren van denken en doen.

Stimuleer meer ontmoetingen

De opening bij mijn vrienden sterkte me in het idee dat we zulke ontmoetingen meer moeten stimuleren, waardoor de verhalen meer zichtbaar worden. Een beweging die we met Visie 2030 omarmen. En gelukkig gebeurt daarin ook al veel moois. Kijk naar collega’s uit de sector die de echte verhalen vertellen zoals, Milan Dorreboom, Freek Felet, Levi Noë, Pien Neve, Luka Doppen en Tjerk Nijhuis. Of iemand als Moustafa Makhlouf die met zijn LinkedIn-gedrag honderdduizenden volgers bekend maakt met mensen met een hulpvraag. Dat is toch prachtig? Nu nog sámen een vuist vormen in dit wij-denken. 

Hoge prijzen als uitdaging

Het hoogtepunt van de reis heb ik nog niet eens met je gedeeld. Er waren veel hoogtepunten tijdens het bezoek, maar de zorgboerderij stak er bovenuit. Dit is mijns inziens toch wel de parel van de SGR-groep en Bert Isenia is hier de manager. Eerst moet je weten dat de situatie over het algemeen vrij schrijnend is op het eiland. Dat valt in eerste instantie als toerist minder op. Want ja, de zeeën zijn prachtig en je cocktails smaken goed. Die cocktails zijn al wel bovengemiddeld duur. En dat geldt voor alle producten. Een potje pindakaas kost gemiddeld 5 (!) euro. Ik vroeg aan Bert hoe hij aankijkt tegen deze hoge prijzen. Dit heeft te maken met de geografische ligging (een eiland) en de hogere transportkosten door corona maken het niet makkelijker. Ook de SGR-groep heeft te maken met beperkte middelen en zijn hard op zoek naar fondsen. Het is hard werken en overleven dus. 

Gehandicaptenzorg introduceert landbouw op Curaçao

Maar de mensen van de SGR-groep, en zeker Bert, zitten niet bij de pakken neer. Bert heeft een inspirerende ideeën. Met de 11 hectare grond wilt hij meer landbouw introduceren op het eiland. Van oudsher zit het niet in de cultuur van Curaçao om zelf van alles te verbouwen. Groenten worden nu grotendeels geïmporteerd. En dat is best gek toch? Bert wil bovendien mensen met een hulpvraag dit werk laten doen. ‘Om hun de waardigheid terug te geven die ze verdienen’, zegt hij.

Ondernemingslust en samenwerking passen bij Visie 2030

Van de oogst kunnen mensen met een hulpvraag en het personeel goedkoop eten. Ook wilt hij er een hospitalityconcept neerzetten in de vorm van een restaurant of hotel om eilandbewoners en toeristen te verwelkomen. Om mensen met en zonder hulpvraag samen te brengen en geld in het laatje te krijgen. Ik werd enorm vrolijk van deze ondernemingslust en deze weerspiegeling van de Visie 2030-gedachte. ‘Bert for President’, was de rest van de vakantie het credo van mijn vrienden en mijzelf. 

Informatie

Sjors de Ruiter is projectbegeleider Visie 2030 bij de VGN.