Mijn hart huilt als ik een bewoner vertel dat haar moeder niet meer mag komen

Door Mirjam Kroon

Mijn hart doet zoveel pijn. Ik moest één van onze jonge bewoonsters vertellen dat haar moeder niet meer mocht langskomen. Dat ze voorlopig geen leuke moeder-dochter-dingen meer kunnen doen samen. Onze bewoonster, die erg afhankelijk is van hulp, barstte in paniek uit. Tranen rolden over haar wangen. Ze gilde van boosheid en frustratie. Het was hartverscheurend om te zien. Als je niets zelfstandig kan en de hulp van andere mensen wordt ingeperkt, dan wordt je wereld wel heel erg klein. Als je al nauwelijks contact hebt en eerst valt de dagbesteding weg en nu ook het contact met je eigen familie, dan wordt het wel erg zwaar.

We willen meer dan we mogen

Ik heb onze bewoonster geprobeerd te troosten en haar ideeën aangedragen wat ze nog wel kan doen. Ik heb wat positiviteit proberen te brengen door te wijzen op het prachtige weer, het zonnetje dat schijnt. Maar het is zo weinig wat we onze bewoners kunnen bieden. We willen als begeleiders veel meer dan we mogen en dat is heel frustrerend. Vooral ook omdat cliënten dat wel van ons verwachten.

Troostende woorden, maar geen troostende arm

Verbinding houden en in gesprek blijven, dat is nu onze focus. Maar wat moet je zeggen? We kunnen troostende woorden uitspreken, maar geen troostende arm om de schouder slaan. Ik kan geen antwoord geven op de vraag hoe lang dit nog gaat duren. Wanneer mogen onze bewoners hun ouders weer zien? Wanneer mag een moeder haar kind weer knuffelen? Wanneer mag een cliënt weer zijn dagelijks kopje koffie in het centrum van de stad kan gaan drinken? Zijn we al op het zwaartepunt van alle genomen maatregelen of komen er nog meer beperkende maatregelen aan? We weten het niet. Gelukkig wordt er vanuit de instelling wel eenduidige communicatie verstrekt richting bewoners, ouders en verwanten als er maatregelen genomen worden. Dat geeft duidelijkheid voor iedereen.

Opgesloten

Maar onze bewoners voelen zich opgesloten in hun eigen appartement. Hun structuur is volledig weggevallen. Ze blijven langer in bed liggen. Ze kunnen niet goed omgaan met alle berichtgeving over corona. Ze raken overspoeld en overprikkeld. Hun fantasie slaat op hol. Als je naar buiten gaat krijg je per definitie corona. Lijstjes met sterftecijfers worden bijgehouden en zo uitgerekend wanneer er mensen uit hun omgeving aan de beurt zijn.

Lichtpuntjes

Juist nu hebben onze cliënten hun naasten nodig om met hen te praten. Deze kwetsbare mensen hebben het al zo moeilijk in de samenleving. Ze begrijpen al heel veel dingen niet. Corona maakt hun dagelijkse leven nog moeilijker. Nog eenzamer. Toch zijn er ook lichtpuntjes. Onze collega’s van de inmiddels gesloten dagbestedingscentra helpen ons. Ze gaan bijvoorbeeld boodschappen doen voor onze clienten of met hen koken. Hartverwarmend is dat! 

Hoe moet het straks?

Maar, hoe moet het straks? Hoe moet het met de mensen met niet aangeboren hersenletsel en de mensen met een beperking, als de corona-crisis voorbij is? Onze cliënten zijn volledig gedesoriënteerd. Hoe geven wij hen de houvast weer terug als het normale leven weer op start? Hoe gaan we dat doen? Ik durf er nog niet over na te denken, en al zou ik willen, ik heb er de tijd niet voor. We proberen als begeleiders in het hier en nu ons hoofd koel te houden. Elke dag weer beginnen we opnieuw met frisse moed. Elke dag weer zal ik me hard maken voor onze cliënten.

Informatie

Op www.vgn.nl/corona staan downloads, handige links en video's die je als zorgprofessional kunnen helpen om het gesprek met clienten aan te gaan over corona. De consequenties daarvan, de veranderingen in het dagprogramma en de angst en spanning die het bij clienten oplevert.