Caron Landzaat: ‘Ik heb een beperking, maar ik ben niet mijn beperking’

Mijn start als heftruckchauffeur in de vleesindustrie

Ik ben Caron, 37 jaar en heb een licht verstandelijke beperking. In mijn jeugd ging ik naar het speciaal onderwijs en daarna het voortgezet speciaal onderwijs (VSO). Omdat ik met de bus naar school ging, had ik daar geen vrienden. Na het VSO  stapte ik rond het jaar 2000 in de ‘grote boze mensenwereld’. ik was toen 18 jaar.

Ik ben toen met ondersteuning in de vleesindustrie gaan werken als heftruckchauffeur. Ik heb daar eerst stage gelopen en ben daarna met overheidssubsidie aan de slag gegaan. Ik was dus voor hen een goedkope, maar wel gewaardeerde kracht. Soms was het zwaar als je goederen moest transporteren naar een vriescel waar het wel -24 graden was. In die periode heb ik via het toenmalige ROC Gildevaart diverse diploma’s behaald, het heftruckdiploma, het orderpick diploma en het diploma voor magazijnmedewerker. Voor mijn collega’s in de vleesindustrie was het vaak nieuw om iemand met een beperking te ontmoeten. Helaas volgde in 2011 massaontslag en dat was het eind van mijn leven als heftruckchauffeur.

Keiharde maatschappij leidt tot onzekerheid

Daarna ben ik bij Boels gaan werken, een verhuurbedrijf op het gebied van machines en gereedschappen. Ik moest vooral gasflessen verslepen en dat was eentonig werk en paste mij niet. Ik had toen zelf mijn beperkingen wel geaccepteerd, maar de maatschappij was soms keihard en dat leidde bij mij tot onzekerheid.

Zelfstandig wonen bij Reinaerde

Ik woonde in die tijd in de jeugdzorg bij het OPL in Utrecht. Mijn vader hielp mij in die periode met mijn financiën. Rond 2008 ben ik zelfstandig gaan wonen in een nieuw appartement in Vleuterweide, met ondersteuning van Reinaerde. Zij hielpen mij mijn leven en mijn huis een beetje te ordenen. Terwijl ik in mijn werk het leuk vindt om schema’s te maken, lukt me dat privé nog wat minder goed. Het was ook niet altijd even makkelijk wonen met buurjongens die nogal luidruchtig waren en soms ook agressief. Mijn voordeur heeft het op een keer begeven door het geweld van een buurjongen. Ik nam geen genoegen met een oppervlakkige reparatie, maar eiste een nieuwe deur en heb die ook gekregen!

Bijeenkomsten organiseren voor de LFB

In die periode was ik actief in de cliëntenraad van Reinaerde en daardoor kwam ik aanraking met de LFB. Jou moeten we hebben, dachten ze bij de LFB! Ik werd gevraagd om mij aan te sluiten bij zogenaamde voormalig LFB Steunpunt Vleuterweide. Waar wij bijeenkomsten organiseerden in de wijk bijvoorbeeld een themacafé. Wij kregen ongeveer één keer per week een les van LFB Scholing & Training. Ik heb daar veel van geleerd.

Nieuwe uitdaging bij de VGN

Ik ben na ongeveer twee jaar gevraagd om bij LFB scholing & Training te komen. En vanuit Scholing & Training ben ik ook in contact gekomen met VGN. Ik voel mij daar gewaardeerd en geaccepteerd. Ik doe bij de VGN: contracten digitaliseren, kantoorartikelen bestellen, zorgen dat de printers blijven werken, uitgifte van bijvoorbeeld nieuwe telefoons of laptops, ervoor zorgen dat het grote scherm werkt voor een vergadering.  Ik vind het belangrijk om niet alleen simpele dingen te doen, ik word ook graag uitgedaagd nieuwe dingen te doen. Want ik heb een beperking, maar ik ben niet mijn beperking.