Wie is onze Beyoncé?
Hoe voorkomen we dat kwetsbare jongeren op hun achttiende verjaardag, direct nadat ze de kaarsjes op de taart hebben uitgeblazen, de zorg verlaten? Is gedwongen zorg de oplossing? Een onderzoek dat in opdracht van het ministerie van Veiligheid en Justitie werd uitgevoerd, pleit voor het verder ontwikkelen van mogelijkheden om op vrijwillige basis zorg te blijven geven.
Ik vind Homerun daarvan een mooi voorbeeld, een programma van Humanitas DMH, dat in deze Markant als één van de mogelijke aanpakken naar voren wordt gehaald. Het wordt niet gepresenteerd als een zorgconcept maar als gewone dienstverlening. De jongeren die eraan deelnemen gaan van honk naar honk, met als doel: op eigen benen staan. Het is een uitdaging voor de sector, om op dit soort manieren jongeren te bereiken die een afkeer hebben ontwikkeld van zorg en stempeltjes. Daarnaast is het belangrijk dat bij gemeenten een andere uitvoeringscultuur ontstaat, met meer flexibiliteit en lef.
De term homerun roept bij mij ook weer de beelden op van de schitterende opening van de Super Bowl, begin dit jaar. Zangeres Beyoncé maakte een indrukwekkend statement door met haar danseressen de honken te verbinden met een zwarte X. Muziek met een emancipatoire werking, in dit geval voor de zwarte Amerikanen. Eenzelfde emancipatoire impuls wens ik mensen met een beperking toe.
Muziek is ook voor mensen met een beperking een manier om van hun aanwezigheid te getuigen. Heel klein, in het contact tussen mensen met ernstige meervoudige beperkingen en hun begeleiders. Of groter, zoals tijdens het jubileum van Josti Band. Wie wordt onze Beyoncé? Wie wordt de stem van jongeren die na een moeilijke jeugd hun eigen plek in de samenleving willen vinden? Het liefst zonder dat hun vrijheid aan banden wordt gelegd.
