What midlife crisis?
De inclusieve samenleving bevindt zich in een midlife crises, constateerden wetenschappers tijdens het wereldcongres van de IASSIDD in Melbourne. Als ik naar Nederland kijk, vrees ik dat we nog helemaal niet zover zijn. De inclusieve samenleving in ons land, is een vlinder die moeizaam uit zijn cocon kruipt.
Een voorbeeld van een mooi initiatief dat zich ontpopt, is Social Label: bekende ontwerpers werken samen met mensen met een verstandelijke of psychiatrische beperking, zoals de jongeman op het omslag van deze Markant. Een ander goed voorbeeld zijn de buurtsupers, die kunnen voortbestaan dankzij de inzet van mensen met een beperking.
Hoogleraar Ton Wilthagen pleit ervoor om dit soort sociale ondernemingen juridische en fiscale voordelen te gunnen. De Participatiewet schiet volgens hem tekort, als we meer mensen met afstand van de arbeidsmarkt aan werk willen helpen. Ik vind dat een interessante gedachte. Wetten als de Participatiewet creëren hun eigen effect. Overheid en werkgevers richten zich op het behalen van de doelstelling zoals die in de wet is omschreven, maar doelgroepen zoals mensen met verstandelijke beperkingen kunnen daardoor geheel uit beeld raken.
Wilthagen wijst erop dat Nederland één van de twee landen in Europa is, waar sociale ondernemingen geen aparte status hebben. Uit het artikel over het IASSIDD-congres blijkt dat Nederland - met nul bijdragen op dat gebied - een achterstand heeft op het gebied van inclusieve arbeid. Midlife crisis? We zijn, vrees ik, nog niet eens in de puberteit.
