‘De politieke aandacht is nu te eenzijdig’
Presentator Lucille Werner is de komende maanden namens KRO-NCRV op zoek naar een Minister van Gehandicaptenzaken. De nieuwe minister (of eigenlijk ambassadeur) komt aan het hoofd te staan van een online platform dat opkomt voor de Nederlanders met een handicap. De minister zal lobbyen, wetgeving ter discussie stellen, nieuwe ideeën lanceren en goede plannen in de praktijk brengen.
‘Een ambassadeur voor mensen met een beperking, vind ik nog helemaal niet zo’n gek idee’, reageert Annelies Verstand. Zij was zelf staatssecretaris emancipatie (D66) in het tweede kabinet Kok en was later ook voorzitter van de CG-raad. ‘Die ambassadeur kan veel en velen bereiken. Ik pleit er daarnaast voor dat er – vergelijkbaar met de Rapporteur Mensenhandel en de Kinderombudsman – ook een Nationaal rapporteur gehandicaptenzaken wordt aangesteld. Iemand die aandacht vraagt voor wezenlijke problemen én met oplossingen komt.’
Supermarkt in de wijk
Voor een succesvol ambassadeurschap zijn volgens Verstand drie dingen nodig: concreet worden, praktisch denken en focus. Die focus is een uitdaging voor de ambassadeur Gehandicaptenzaken. ‘Er zijn zóveel verschillende beperkingen. Fysiek, verstandelijk, zintuigelijk; aangeboren, door een ongeluk of chronische ziekte. Die verschillen maken het werkterrein van de ambassadeur heel breed.’
Praktische en concrete oplossingen aandragen helpt dan. ‘Zo heb ik er in mijn tijd op gehamerd dat al bij bestemmingsplannen rekening moest worden gehouden met nieuwe samenlevingsvormen. Bijvoorbeeld door bij bouwplannen ook te kijken naar de nieuwe behoeften van ouders die werk en zorg combineren. Concreet door voorzieningen zoals kinderopvang, scholen, supermarkt, sport, en openbaar vervoer goed bereikbaar te maken en op elkaar aan te laten sluiten. Zodat ouders niet van hot naar her hoeven te racen.’
Sociale duurzaamheid
‘Ik vind de politieke aandacht nu veel te eenzijdig gericht op klimaat en economie. Ik mis de net zo broodnodige aandacht voor sociale duurzaamheid. Dat is niet alleen een taak voor Sociale Zaken, maar net zoals emancipatie voor álle beleidsmakers. Sociale duurzaamheid vraagt in deze onzekere tijd dringend om een politieke visie op structuren en voorzieningen die mensen nú nodig hebben om maatschappelijk mee te kunnen tellen. Of ze nu een beperking hebben of niet. Sociale duurzaamheid is niet zweverig of socialistisch, maar essentieel voor een stabiele maatschappij en sociale samenleving. En daarmee ook goed voor economie en milieu.’
